Wszystko się kręci w kółko, tracę rachubę?

Niby na wszystko można odpowiedzieć "i tak umrzemy", tylko kurczę, jak tak można? Jak można i tak umierać, gdy umieranie znajduje się tysiące, polem setki i dziesiątki kilometrów stąd?  Gdy są ludzie dookoła, którzy nie lubią i tak umierać? I po co o tym się myśli? Dlaczego śmierć zawsze ma być straszna? Dlaczego horrory mające budzić strach zawsze są jakoś związane ze śmiercią? Jak nie duchy to mordercy. Może my sami kreujemy ten strach?
Bo dla mnie straszniejsze od śmierci jest życie. Cały czas, ze świadomością, że to wszystko się skończy i skończy się tak, jak kończy się bohaterów, naukowców, artystów, gwałcicieli, katolików, bogaczy, biedaków, ładnych, brzydkich, morderców, isis, polityków i nigdy inaczej. Cały czas jesz, śpisz, oddychasz, by odwlekać śmierć, co jest wskazane przez wszystko.
Chciałabym, by każdy po śmierci wciąż istniał i istniałaby dokładnie tak, jak chciałby istnieć, o ile jego dusza nie była zbyt pusta. By Bóg był dla każdego takim Bogiem, w jakiego wierzył. Żeby chrześcijanie mieli po śmierci swój raj, czyściec i piekło, buddyści przychodzili reinkarnację i tak dalej. Chciałbym, żeby każda religia miała rację.
Najgorszy to jest brak Boga. Pustka po śmierci. Aż odechciewa się żyć. Bo samo życie wcale nie jest łatwe. Bo nie opłaca się żyć dla niczego.
W życiu nie chcę być sama i nie chcę mieć pustej duszy. To wszystko. Chyba.